Album reviews:
Defibrillator & Peter Brötzmann, Conversations About Not Eating Meat (BOS-001)
The Wire by Stewart Smith, August 2016
While Peter Brötzmann can more then match any harsh and heavy sounds thrown his way, his most potent rock and noise oriented collaborations allow for a greater expressive range, such as his woozily psychedelic duo with pedal steel maverick Heather Leigh. While that project transports the listener to some hazy twilight realm, Converstions About Not Eating Meat is like being set adrift on a chemical lake, its toxic waters seeping through the boat's leaky hull. Sebastian Smolyn's e-trombone rises from the ooze like some unspeakable Lovecraftian horror, its groans answered by Brötzmann's shrieking pterodactyl sax.
Revue & Corrigée by Kasper T. Toeplitz, June 2016
Ainsi, dans le disque Conversations about not eating meat de Defibrillator avec en invité Peter Brötzmann, c’est comme si le jeu habituel de ce dernier avait été court-circuité par l’électronique: oh, il est toujours là, Brötzmann, avec sa fougue, son énergie, mais également avec ses quelques moments un poil plus posés, comme il le fait maintenant – mais son jeu, de s’être retrouvé au milieu du son très élec- tronique de Defibrillator (le projet des deux frères Smolyn, Sebastian et Artur, le premier jouant de l’électronique, le second du trombone amplifié, projet complété par un batteur, ici Oliver Steidle), son jeu donc n’est pas autant « devant » que dans les formations plus acoustiques dans lesquelles on l’entend le plus souvent, comme si l’électro- nique s’était placée à son niveau, l’obligeant à jouer plus au même niveau que les autres musiciens, et paradoxalement faisant de ce disque un vrai disque de groupe, et non pas de groupe et soliste (star) invité : une pâte homogène qui ne cesse de ruer, et qui garde toute l’urgence d’un monde agité.
All About Jazz by Mark Corroto, June 2016
Imagine the fight posters we could create for the various musical boxing matches organized for saxophonist Peter Brötzmann. His profile picture would be facing a fellow competitor with all the relevant statistics—height, weight, reach, and age. The boxing poster image often comes to mind when he grapples with plugged-in artists and those dealing with electronics, as we have here.
His newest collaborations signal a bit of a shift from the now defunct Chicago Tentet, to spread his sound into various satellite outfits, duos with Heather Leigh, Jason Adasiewicz, or Peeter Uuskyla, trios with Steve Swell and Paal Nilssen-Love or John Edwards and Steve Noble, and also a renewed interest in solo performance.
With Defibrillator, the great man squares off against drummer Oliver Steidle (Peter Van Huffel's The Scrambling Ex), the e-trombone of Sebastian Smolyn and the electronics of Artur Smolyn. The poster would read Brötzmann, height: 5'9," weight: heavyweight, reach: all genres, age: eternal.
There is, of course, the obligatory noise here, and by noise I mean the convergence of heavy weights. The thunderous electronics of both Smolyns act as a wall of sound on the opener "Anthropozoophilia," which Brötzmann endeavors to blow down. Same for "Fuckir," which comes at the ears more like Keiji Haino's guitar than a trombone sound. Steidle's hardcore free drumming lays down a thick emollient layer of vibration. But he also applies a salve of brushes and ticks to a piece like "Uterine Prolapse," which opens with Brötzmann's plaintive call. The eerie soundscape that follows equates to a post- apocalypse soundtrack. For all the burn and tumble of "The Man With One Ball," there is a bluesy touch to "Cellulite Guru" with Sebastian Smolyn's e-trombone solo inviting Brotzmann to deliver a fire brand sermon on the album's knockout collaborative centerpiece.
Metamkine, June 2016
Defibrillator est centré autour de Sebastian et Artur Smolyn, deux frangins qui envoient du son et une énergie généreuse. Ils jouent avec le batteur Oliver Steidle et invitent Peter Brötzmann à les rejoindre sur l’ensemble de ce premier disque sur leur label.
Sebastian Smolyn, e-trombone. Artur Smolyn, électroniques. Oliver Steidle, batterie. Peter Brötzmann, anches.
Sombres et un brin cybernétiques, ces conversations bousculent des épaules l’électronique et le free jazz pour une déflagration noise!
“Les frères Smolyn sont des artistes voués à la musique électronique improvisée. Sebastian (trombone) et Artur (électronique) captivent leurs auditeurs par l’énergie et la puissance d’une musique reflétant leur amour de l’aventure. Formés en musique classique aux conservatoires de différents pays (Allemagne, France et Suisse), ils ont joué dans de nombreux ensembles et orchestres connus. S’affranchissant des codes du classique est née une musique riche, appliquant ses propres lois, créée par deux musiciens s'engageant dans tout ce qui peut contribuer au développement organique de leur son. Artur et Sebastian ont leur propre langage musical et l'improvisent de façon extrêmement convaincante. Et si, après un de leurs shows on s’essayait à identifier la nature de leur son, on peut y trouver des influences de New Music, Free Jazz, Nu Jazz, Noise et Hardcore (dans ses différentes variantes). Si des rythmes, harmonies et références sonores familières apparaissent, c’est pour être immédiatement transformés ou brisés. Le rythme va et vient, par moment domine pour ensuite se retrouver noyé par une musique de fond et des sons sphériques. Le duo des frères Smolyn c’est une rencontre égal à égal entre le trombone et l’électronique. Comme ils se comprennent sans se parler ils repoussent et dépassent sans cesse de nouvelles limites.”
The Whole Note by Ken Waxman, November 2017
Kruglov’s potential disruptive forces were actually melodiously linked to the Trio’s long- time sound strategy. But an additional element can also push an already dissonant game plan to a strident peak. Consider Conversations About Not Eating Meat (Border of Silence BOS 001 borderofsilence.com). Here the Basel-based Defibrillator trio, made up of
Polish brothers Sebastian Smolyn on electronically processed trom- bone and Artur Smolyn on electronics, plus Berlin-based drummer Oliver Steidle, invite powerful German multi-reedist Peter Brötzmann to record with them. The result could be likened to an aural record of North Korea’s nuclear tests. While a true defibrillator uses electrical
shocks to help control arrhythmias, and although Brötzmann’s reed blasts have usually been linked to power from the guts, it’s mostly the trio’s electronic boosts which pump out a blitzkrieg of themes so that obbligatos from the saxophonist sound almost moderato. This aural landscape of industrial noise also gains traction from the trombon- ist’s extended plunger forays. With the processed oscillations arriving as unexpected as a prolonged power outage in a city’s downtown core, on pieces such as The Man with One Ball and Fuckir Brötzmann’s doggedly straightforward improvising, trombone siren calls and drum bumps cut a path through the swooshing wave forms like a bowling ball scattering pins. Asserting the primacy of human lung power through a combination of multiphonic growls and altissimo screams is further proof of the saxophonist’s skill. In fact, by the climactic Cellulite Guru finale, many of the underlying drones and signal- processed timbral distortions have become so regularized and damp- ened that Brötzmann’s usual overwrought reed narratives seem as mellow as Sonny Rollins elaborating a tune backed by a conventional rhythm section.
Dissonanze - Schweizer Musikzeitschrift für Forschung und Kreation
by Thomas Meyer, December 2016
Gespräche über vegetarisches Essen mag man sich anders vorstellen. Aber mit Titeln (Conversations About Not Eating Meat), Begriffen und Namen ist es im Bereich der frei improvisierten Musik ohnehin so eine Sache. Zum Beispiel ein «Defibrillator, auch Schockgeber», gemäss Wikipedia «ein medizinisches Gerät zur Defibrillation und Kardioversion. Es kann durch gezielte Stromstösse Herzrhythmusstörungen wie Kammer- flimmern und Kammerflattern (Fibrillation) oder ventrikuläre Tachykardien, Vorhofflimmern und Vorhofflattern (Kardioversion) beenden.» Das mit den Schocks und Stromstössen passt zwar, auf zum Glück nur metaphorische Weise, mit dem Defibrillieren aber ist es so eine Sache. Eher möchte man das Gegenteil annehmen, wenn man dieses Trio mit dem Namen Defibrillator hört. Es ist hochenergetische Musik, die Wiedergeburt des Free Jazz in gewisser Weise. Das ist die erste Locke, die ich auf der Glatze drehe. Wir sind im Feuilleton, da setzen wir gern auf der paratextuellen Ebene des Titelns ein, die ja durchaus nicht so ganz bedeutungslos ist in dem Fall.
Auch die zweite Locke ist ganz hübsch. Denn das Trio mit dem Namen Defibrillator auf der vorliegenden CD ist eigentlich ein Duo, bestehend aus den Gebrüdern Sebastian und Artur Smolyn (e-trombone bzw. electronics), zu denen der Drummer Oliver Steidle stösst. Und nicht genug damit kommt als Gast Peter Brötzmann hinzu, man nennt so jemanden gern ein Urgestein. Jahrgang 1941 «brötzt» er auch heute noch – hier mit Musikern, die halb so alt sind wie er. Free Jazz, nach Behrendt eine Musikrichtung, die bis 1975 blühte und die deutlich politisch konnotiert war, trifft auf eine junge Generation, die bereit zum Aufbruch ist, und blüht wieder auf. Das zeichnet Brötzmann aus, der immer wieder neue Formationen aufsucht. Er reisst mit, auch diesmal mit brennender Kraft. Öl wird ins Feuer gegossen, gerade weil noch ein zweiter Bläser hinzutritt. Vielleicht haben wir das auch schon mal erlebt, ähnlich. Von da her ist es angebracht zu vergleichen, mit der Band, die es seit zwölf Jahren schon gab, als Brötzmann mit den beiden immerhin über zwanzig Jahre jüngeren Schweizer Musikern, dem E-Bassisten Marino Pliakas und dem Drummer (und Komponisten) Michael Wertmüller, zu spielen begann – auf vollen Touren, wie der Name Full Blast besagt, oder besser: voll Rohr.
Es lockt mich nun drittens aufs Glatteis des rein Musikalischen, wo keine Locken oder Pirouetten mehr zu drehen sind, weil man sogleich von einem Wirbelwind umgehauen wird und die Worte weg sind. Ähnlich wie bei der Defibrillator- CD bekommt man auch beim jüngsten, fünften Full Blast-Album manchmal den Eindruck, dass da einfach ein Ausschnitt aus einem weiten Musikstrom, einer immerwährenden Klangkaskade, ausgeschnitten und dokumentiert wurde. Nun ist allerdings dieser Musikstrom bei Full Blast noch differenzierter behandelt und viel zu intelligent gegliedert, als dass man immer im gleichen «voll Rohr» dahinfahren würde. Auch diese langweilen uns nicht mit blosser Energetik. Manchmal bewegt sich die Musik geradezu herkömmlich: weite Linien über Drums-Rhythmen und Klangfeldern, ja, Brötzmann kann auch mal eine schlichte Melodie intonieren, (von der aus dann eine wilde Impro loslegt), aber wie das klingt und was sich daraus entwickelt, ist natürlich herausfordernd. Und es ist mehr als ein Dokument, allein deshalb, weil die CD im Studio von Wertmüller und Gerd Rische eine elektronische Nachbehandlung erfahren hat. So zeigen sich bei allen Unterschieden des Verfahrens doch auch Ähnlichkeiten zwischen den beiden Bands.
Onda Rock by Michele Palozzo, August 2016
A febbraio di quest'anno, nella poco affollata saletta del "Piano Terra" a Milano, si sono esibiti in prima nazionale gli svizzeri Defibrillator, per poi proseguire con altre date in giro per l'Italia. Ci sono capitato un po' per caso, ignaro e senza aspettative: in tutta risposta sono stato investito da un'ora di esagitato free jazz, partecipata da un giovane talento prodigioso, Emilio Bernè, alla batteria in sostituzione di Oliver Steidle. Praticamente un revival fatto e finito dei Supersilent più "hardcore" e intransigenti; una forza della natura che mi ha lasciato letteralmente a bocca aperta e coi palmi arrossati.
Un anno tondo fa, invece, mi sono trovato per la prima volta di fronte a Peter Brötzmann, che invece non devo perder tempo a presentare. La session al Leoncavallo lo vedeva ospite speciale del trio italiano XOL: a un lato del palco, serio e impassibile, assemblava i propri strumenti poggiati su un tavolino, assieme a due bottigliette d'acqua e tre scatole di ance. Altri tre performer eccezionali ma poco conosciuti, e un decano dell'avanguardia settantiana che non si pone alcun problema nell'affiancarli con umiltà.
Un grande musicista non cerca soltanto le collaborazioni coi colleghi più illustri - e ben lungi da me il disdegnarle - ma sa stabilire un'empatia artistica anche con le realtà (non) emergenti che rappresentano generazioni e influenze del tutto diverse. Brötzmann si trova così a completare un quadrato diviso equamente tra strumenti acustici puri e "geneticamente modificati": i due fratelli Sebastian e Artur Smolyn sono infatti i portatori di sonorità aspre e mutanti, rispettivamente con un trombone variamente effettato e con sintetizzatori e live electronics.
Non soltanto una distinzione di mezzi espressivi, ma anche di approcci all'improvvisazione: se i soliloqui dei fiati "puri" e della batteria sono infatti le voci più nitide del caotico quadro, lo stesso non può dirsi della controparte amplificata, quasi sempre orientata verso la stesura di un basamento sonoro magmatico e inafferrabile.
Un contrasto netto e insanabile nei momenti di massima esagitazione, laddove nelle occasionali tregue lascia emergere una vena relativamente più lirica in cui il riverbero diafano del trombone avvicina le tinte dark dei Dale Cooper ("Good Intentions", "Uterine Prolapse") corrose dai barriti stereofonici del fratello, mentre sul finale si abbandona a una sorta di inno nazionale/ninna-nanna deformata nel frastuono delle ultime cartucce volanti della batteria, che privilegia nettamente i piatti anziché i tamburi, finanche ridotti a una serie di tonfi sordi della grancassa.
Chi conosce Brötzmann sa che la mitezza ne contraddistingue soltanto la persona, all'opposto dell'irruenza con la quale, nei suoi assoli senza baricentro, riesce ancora a far cappottare le budella dell'ascoltatore - una vera "machine gun" di libertà esecutiva anche raggiunti i 75 anni - col suo apice in una debordante "Fuckir" dove il synth distorto incalza con la stessa violenza dei Child Abuse.
Al di là della proposta non così innovativa, il confronto si mantiene acceso e interessante proprio perché non tenta di nascondere l'evidente divario anagrafico delle parti in gioco: due slang difesi e rimarcati a ogni nota, ma senza alcuna tentazione di prevalsa, con le giuste alternanze che valgono forse come unica eredità dai tempi d'oro del jazz americano. E c'è da credere che le conversazioni sull'onnivorismo del titolo si siano davvero svolte in un momento conviviale, precedente o successivo al confronto strumentale senza esclusione di colpi.
Esensja by Sebastian Chosiński, August 2016
Defibrillator to niezwykle interesujący duet muzyków klasycznych, którzy pewnego dnia postanowili grać jazz improwizowany. Do współpracy zapraszają oni różnych perkusistów i tym sposobem grupa rozrasta się do tria. A na najnowszym albumie, zatytułowanym „Conversations About Not Eating Meat”, jest nawet kwartetem. Tym, który dołączył do składu jako ostatni, jest legendarny niemiecki saksofonista Peter Brötzmann.
Historia duetu Defibrillator ma swój początek w… Polsce, na Górnym Śląsku. Tam, wciśnięte pomiędzy Bytom, Zabrze i Tarnowskie Góry, leży – obecnie powiatowe – miasto Piekary Śląskie. W połowie lat 70. ubiegłego wieku przyszli w nim na świat dwaj bracia: Sebastian (1975) i Artur (1976) Smolynowie. Obu dane było jednak zrobić karierę dopiero poza ojczyzną. Obaj przez lata studiowali muzykę klasyczną na różnych uczelniach w Niemczech (Lubeka, Weimar, Mannheim), Francji (Marsylia, Montbeliard) oraz Szwajcarii (Bazylea, Wintethur, Zurych), by po obronie dyplomów osiąść na stałe w Bazylei. Obaj brali udział w dziesiątkach festiwali i niemal w tym samym czasie – mniej więcej dekadę temu – przeżyli artystyczne nawrócenie. Sebastian zainteresował się muzyką improwizowaną z pogranicza jazzu i elektroniki, Artur natomiast – muzyką elektroakustyczną. Jak wiele razy wcześniej, tak i teraz postanowili działać razem. Efektem ich poszukiwań było powołanie do życia dwóch projektów: Defibrillatora (w ramach którego grają z różnymi perkusistami) oraz Noisezone (w którym towarzyszy im zawsze ten sam bębniarz, Niemiec Daniel Buess).
Zarówno z Defibrillatorem, jak i Noisezone, bracia Smolynowie koncertowali w Polsce w latach 2012, 2014 oraz 2015. Widać więc, że lubią wracać do ojczyzny. Są tu zresztą za każdym razem ciepło przyjmowani. W ramach pierwszego z projektów na scenie towarzyszyli im już tacy mistrzowie perkusji, jak Włoch (z Turynu) Emilio Berne, Szwajcar (z Bazylei) Samuel Duehsler czy Niemcy Maxim Hänsenberger (z Fryburga) oraz Oliver Steidle (z Berlina, choć urodzony w Norymberdze). I właśnie tego ostatniego usłyszeć można na wydanym na początku lipca – przez szwajcarską wytwórnię Border of Silence – albumie „Conversations About Not Eating Meat”. Sebastian zagrał tutaj na puzonie, a Artur odpowiadał za efekty elektroniczne; prawdziwą gwiazdą, dzięki której płyta Defibrillatora ma szansę zatoczyć naprawdę szerokie kręgi, jest jednak pojawiający się na niej gość specjalny – legendarny (dzisiaj już siedemdziesięciopięcioletni) niemiecki saksofonista i klarnecista freejazzowy Peter Brötzmann („Mental Shake”, „Krakow Nights”, „Risc”).
„Rozmowy na temat niejedzenia mięsa” (bo tak można przetłumaczyć tytuł płyty polsko-niemieckiego kwartetu) otwiera najkrótsza w całym zestawie, ale wcale nie najmniej interesująca, kompozycja „Antropozoophilia”. To trochę ponad pięć minut potężnego freejazzowego czadu, na który składają się zarówno narzucony przez perkusistę wolny i ciężki rytm, jak również grające unisono instrumenty dęte. Mimo szalonej stuprocentowej improwizacji nie brak w tym utworze także fragmentów przejrzystych i melodyjnych, w które można wsłuchać się z prawdziwą przyjemnością. W „Good Intentions” z kolei początek należy do tego, który wcześniej jedynie „przyglądał” się z boku pozostałym artystom – Artura Smolyna. To on, operując sprzętem elektronicznym, buduje nieco senny nastrój, w czym zresztą z czasem zaczynają wspomagać go inni – głównie Brötzmann i Steidle. Napięcie powoli rośnie, aż w końcu następuje eksplozja w postaci orgiastycznej partii puzonu i saksofonu, której pikanterii dodaje jeszcze rozedrgana i rozwibrowana elektronika. Bębniarz stara się zaś z całych sił nadążyć za swymi kolegami, co wreszcie mu się udaje, choć nie bez trudu. Pierwsze sekundy „The Man with One Ball” (nie pytajcie, co może kryć się pod tym tytułem) należą do Petera Brötzmanna, który pomny tego, że nawet wielbicielom free jazzu od czasu do czasu należy się chwila wytchnienia, gra bardzo eklektycznie, jednocześnie zapraszając do wspólnej zabawy pozostałych. Z zachęty korzystają głównie Artur Smolyn i Oliver Steidle, którzy – po wycofaniu się wiekowego Niemca – pozostają sami na placu boju i przez kilka kolejnych minut w duecie snują swą nostalgiczną opowieść. Wszystko odmienia się, jak za machnięciem czarodziejskiej różdżki, gdy zniecierpliwieni przedłużającym się oczekiwaniem, do gry podłączają się Sebastian Smolyn i ponownie Brötzmann. W efekcie zakończenie ponownie przenosi nas do świata nieokiełznanego free jazzu. Ale to i tak jedynie rozgrzewka przed tym, co czeka nas w utworze „Fuckir” (muzycy musieli mieć naprawdę sporo radości, wymyślając tytuły poszczególnych kompozycji), w którym sekcja dęta brzmi tak potężnie, że byłaby w stanie bez najmniejszych problemów obrócić w proch i pył mury Jerycha. Nie mniej ciekawie jest jednak na drugim planie, zwłaszcza dzięki młodszemu z braci Smolynów, który na swoim sprzęcie wyczarowuje przyprawiające o drżenie wzruszenia niezwykle patetyczne dźwięki. Po tak potężnym uderzeniu jak „Fuckir”, kolejny utwór – „Uterine Prolapse” – brzmi bardzo delikatnie i stonowanie. Tę barwę narzuca zresztą Steidle, a pozostali artyści lojalnie mu się podporządkowują, ograniczając swój udział praktycznie tylko do podrzucania dźwiękowych smaczków (ale za to ile ich jest i jakiej jakości!). Zaserwowany na finał, najdłuższy w całym zestawie, „Cellulite Guru” prezentuje się, przynajmniej na otwarcie, najbardziej klasycznie – transowa perkusja, klimatyczna elektronika i wpisany w stylistykę lat 60. XX wieku saksofon. Czegóż chcieć więcej? Dopiero pod koniec dają o sobie znać freejazzowe ciągotki muzyków; folguje sobie zwłaszcza puzonista, który wcześniej mimo wszystko pozostawał w cieniu swego mistrza. Ale to wcale nie oznacza, że król Peter abdykował – jak tylko potrafi, wspomaga swego młodszego kolegę po fachu. Podsumowując: „Conversations About Not Eating Meat” to kolejny kapitalny album łączący jazz i elektronikę; równie udany jak „Flut” (2014) Hansa Joachima Irmlera i Jakiego Liebezeita, „Starfire” (2015) Jaga Jazzist czy „An Untroublesome Defencelessness” (2016) Merzbowa, Keijiego Haino i Balázsa Pándiego. A cieszy tym bardziej, że udział w jego powstaniu mieli Polacy!
Jazz Press by Piotr Rytkowski, September 2016
Podczas tegorocznej pięciodniowej rezydencji Petera Brötzmanna w warszawskim klubie Pardon, To Tu (relacja – JazzPRESS 4/2016) mieliśmy okazję poznać różne twarze mistrza, posłuchać go w różnych konfiguracjach instrumentalnych i składach osobowych. Na recenzowanej płycie dostajemy jeszcze coś innego. Brötzmann występuje jako „guest star” z zespołem Defibrillator.
Bracia Sebastian i Artur Smolynowie urodzili się w Piekarach Śląskich. Studiowali muzykę klasyczną na uczelniach w Niemczech, Francji i Szwajcarii. Osiedli w Bazylei, gdzie z czasem ich muzyczne poszukiwania zwróciły się w stronę muzyki eksperymentalnej i improwizowanej. Tak powstała grupa Defibrillator, do której grający na puzonie Sebastian i odpowiedzialny za elektronikę Artur zapraszali na przestrzeni lat różnych perkusistów. Na wydanym w tym roku przez szwajcarską wytwórnię Border of Silence albumie Conversations About Not Eating Meat tym perkusistą jest Oliver Steidle.
Już otwierający płytę utwór Antropozoophilia to potężny cios wymierzony w ucho słuchacza. Eksplozja dźwięków saksofonu, przetworzonego puzonu i monumentalnie brzmiącej elektroniki podparte ciężkim, mocnym rytmem jasno pokazują, że nie ma tu miejsca na żadne kompromisy. Materiał powinien zadowolić zwolenników nieokiełznanej improwizacji freejazzowej, noise’u czy szeroko rozumianej współczesnej awangardy. Jest tu dużo „brudnego hałasu”, ale są też momenty pełne nostalgii, dźwiękowej tajemnicy, pojawiają się fragmenty wręcz melodyjne.
Brötzmann i niemal dwa razy młodsi od niego członkowie Defibrillatora mówią tu jednym głosem, brzmią jak zgrani partnerzy, którym w mu- zycznych poszukiwaniach przyświeca ta sama gwiazda. To dowód na dojrzałość i otwartość obu stron. Niezwykle udany mariaż free jazzu z awangardową elektroniką. I choć za wspomnianym pierwszym silnym ciosem idą kolejne, czasem zadawane z zaskoczenia – warto dać się zmasakrować!
Multikulti by Marek Zając, July 2016
Czytałem niedawno wywiad z Peterem Brötzmannem, w którym wspominał on bodaj Sidneya Becheta, muzyka, który fascynował go poprzez swoją "fizyczność" w grze. U niego bowiem, jak mówi Brötzmann, "trąba brzmiała tak, że można było ją naprawdę usłyszeć". I ten aspekt twórczość jest obecny w grze Brötzmanna przez wszystkie lata kariery mistrza, po dziś dzień, a na tym albumie, wsparty poprzez równie mocną, i równie fizyczną, grę Defibrilatora daje naprawdę fascynujący efekt. Bo na albumie tym, w gąszczu dźwięków i brzmień, prawdziwej ich ściany, i brudu, naprawdę trudno rozróżnić, który dźwięk pochodzi z którego instrumentu, i który z muzyków za niego odpowiada.
Grający na elektronicznym puzonie Sebastian Smolyn i obsługujący elektronikę jego brat, Artur, na swoje artystycznej ścieżce wybrali kierunek muzyki improwizowanej. Ich osobiste doświadczenia złożyły się na matrycę dla takiej muzyki, która rządzi się swoimi własnymi prawami i używa wszystkich możliwych środków, by osiągnąć swój cel. Nie ma dla nich stylistyk awangardy, których by nie eksplorowali – ich twórczość jest zainspirowana przez free jazz, nu jazz, noise czy hardcore w wielu różnych postaciach.
Po kilku latach wspólnych poszukiwań, do ich dźwiękowych wypraw dołączył wyjątkowy perkusista jazzowy Oliver Steidle – tak powstało trio o nazwie Defibrillator, niezwykle energetyczna formacja, której brzmienie silnie zakotwiczone jest w estetykach grindcore i noise. Kolejnym krokiem w ich karierze stało się zaproszenie do współpracy muzyka, który od lat stanowił dla nich ważną inspirację – Petera Brötzmanna, jednego z najważniejszych przedstawicieli światowego free jazzu i muzyki improwizowanej. Młodość i energia w zestawieniu z wieloletnim doświadczeniem na gruncie eksperymentalnych dźwięków, ale i ciągłą potrzebą eksperymentowania na gruncie mocnych , bezkompromisowych brzmień Petera Brötzmanna - tak właśnie zestawiony został ten projekt.
I chociaż - jak zaznaczyłem na wstępie - ta płyta ma mocny, fizyczny charakter i zdecydowanie zaliczyć ją można do wagi ciężkiej, to jednak jest także niezwykle w swej fizyczności pociągająca. Plątanina i gęstość, noise i ściana hałasu o którą rozbija się tu nasza percepcja, to niezwykłe doznanie, o którym można by powiedzieć, że jest "jak dotknięcie wulkanu podczas erupcji". To muzyka, więc nas nie spopieli, ale na pewno będzie to doznanie, o którym zapomnieć się nie da. Koniecznie!
Hickeysonic by Hickeysonic, September 2016
literally just plants fam (Conversations About Not Eating Meat)
How about some delicious skronk instead? Obviously we didn’t get to see Vegan Gang Bang at Supernormal because they don’t exist and were but one of an endless stream of foolish band names invented during what has become a peak weekend for a year round music nerds’ game. Here though we have an album title to match the name Defibrillator & Peter Brötzmann’s “Conversations About Not Eating Meat”. Like most such conversations it’s a combative experience, and like veganism it’s clearly not for everyone. Free jazz – delicious hot, disgusting cold as my dear old Nanna used to say. This is every awkward inch that experimental electronic freejazz avant garde racket you’ve been taught to fear. You wouldn’t listen to it in the background, first thing in the morning, or late at night but it is the sort of thing that might turn up on the Supernormal stage billed under one of our stupid made up names. Only much, much better. Brötzmann is a legend of european free jazz, a giant of fifty years standing and this is some face meltingly intense business. It’s really worth giving a go, swallow your prejudice and click on it, go on. There’s a promo video clip here full of moody images or you can check out three full tracks on bandcamp if you fancy.
Freejazzblog by Martin Schray, October 2016
Defibrillator is a project by the brothers Artur and Sebastian Smolyn on electronics and e-trombone, and German drummer Oliver Steidle (of Soko Steidle and Die Dicken Finger fame). Steidle has been a frequent collaborator with Brötzmann recently, mainly as a duo. Using a quartet is new and even for those well-acquainted with his music, there’s much to discover. On “Uterine Prolapse“, the best track on the album, (opening again with the call to arms) there’s a short Kim Fowley quotation (“Nutrocker“). On the whole, the music resembles Brötzmann’s work with Full Blast or Keiji Haino. On occasions, his saxophone has difficulty projecting over with the heavy electronic debris of the Smolyn brothers, trying to maintain a distinct voice and not be drawn into maelstrom.
Livejournal by Cyberinsekt, May 2016
Peter Brötzmann is 76. Has he slowed down or mellowed with age? Absolutely fucking not. Anthropozoophilia comes from an album he released last year with the Swiss experimental trio Defibrillator. Conversations About Not Eating Meat featured his raucous tenor paired with the drums of Oliver Steidle, the electronics of Artur Smolyn, and the e-trombone of Sebastian Smolyn.
Anyway, imagine if you had a band who liked making avant-noise experimental music with some of the sonic properties of rock, but one of them was a bellowing cow. I know I'd want to hear more by them, wouldn't you? Powerfully strange, and strangely powerful.